Roels culturele queeste

Ik merk dat ik in het vorige trimester al wat ben gegroeid in mijn culturele ervaring, maar er zeker nog ruimte is voor groei en verbetering. Toneelstukken bleven erg moeilijk, en ik vond weinig mensen om me te vergezellen. Gelukkig kon ik via school wat regelen. Een paar dagen geleden kreeg ik wel een uitnodiging om met de vakgroep Nederlands van het eerste jaar naar een toneelvoorstelling te gaan, waar ik natuurlijk meteen op inging! Jeugdboeken lagen voor mij ondertussen al weer in een ver verleden, maar hier heb ik er ondertussen al weer verschillende van gelezen. Ook hier heb ik weer veel te danken aan onze vakgroep, die jaarlijks ook de leesjury op school inrichten en waar ik tal van mooie boeken kan uitlenen. De actualiteit, en zeker die met alles wat van onderwijs te maken heeft, is iets wat ik al nauw op de voet volgde, dus dat is voor mij niks nieuws. De vakartikels, zeker die van Fons, vond ik erg aangenaam. Ik vind het dan ook bijzonder jammer dat het blad ermee stopt...

Mijn reacties op medestudenten Reactie op Evilyn: https://verbaetenevilyn.wixsite.com/evilyn/post/digitalisering-een-vooruitgang Reactie op Laila: https://elklaila81.wixsite.com/laila/post/mediaknipsel-2 Reactie op Sofie: https://sofie-vd.wixsite.com/cultureclub/post/het-smelt-film

Ik kan me voorstellen dat deze titel voor heel wat mensen verrassend klinkt. Voorlezen is immers toch iets voor de lagere school? En ja, het is best logisch dat je dat denkt: zo heb je het wellicht immers zelf ervaren. Deze werkvorm: voorlezen en praten over teksten, waar we die zo prijzen in het lager onderwijs... laten we die meestal bijna volledig vallen in het secundair onderwijs. Waarom? Als je er bij nadenkt, blijkt het toch wel een raadsel te zijn. Voorlezen (en erover praten) blijft een onzettend belangrijke rol spelen in de taalontwikkeling van jongeren, net zoals bij kinderen. Bovendien is het een van de mooiste manieren om de leerlingen het plezier van lezen over te brengen. En laat die nu net het meest afnemen in het secundair onderwijs. En als leerkracht kan je zoveel toevoegen aan de tekst: je hebt een arsnenaal aan stemtrucs! De leerling kan zich rustig onderuit laten zakken en zich mee laten nemen door de stroom van het verhaal, dat extra kleur en persoonlijkheid kri...

Jarenlang lezen we het overal in het nieuws: het lerarentekort. Eerst kwamen de waarschuwingen, waar zoals vaak niks aan werd gedaan, en plots stond men voor een voldongen feit voor de komende schooljaren. We zien eindelijk dat het toch wel aan vele verschillende zaken ligt, en stap voor stap wordt er gepraat en komen er oplossingen. Mooi zo! Wat we echter vaak vergeten, lezen we hier in de titel. Scholen vinden geen directie meer. Gek, dat is toch een mooi beroep, de grootste eer die je kan krijgen in een school? Toch denken veel mensen er anders over, en net zoals zij-instromers in het lerarenberoep stoppen zij al snel met hun functie als directeur. De oorzaak is natuurlijk niet ver te zoeken, want die vinden we ook terug in het (lange) lijstje van de leerkrachten: te veel werk, te veel planlast, te veel stress. Want alle administratieve last die de leerkrachten krijgen van de overheid, krijgt de directie natuurlijk ook. En dat is niet alles: wat met de grote zorgvraag van ...

Kort na het eerder besproken artikel over de 'Raad der Wijzen' verscheen dit artikel over het COC, ook wel de 'onderwijsvakbond'. Zelf ben ik al lang lid van het COC, dus ik was wel eens benieuwd wat ze te vertellen hadden. het COC is blijkbaar slechts eenmaal gehoord door de commissie. Niet echt veel, gezien ze een jaar de tijd hebben gehad. Daarnaast zien ze vooral standpunten van de onderwijsverstrekkers, en niet zozeer de bezorgdheden van de personeelsleden: - een antwoord op het kwaliteitsverlies - toenemende zorgvraag en agressie - complexe klasgroepen - toenemende planlast - gebrek aan respect voor het onderwijspersoneel - werkdruk -... Men voelt dat er eerder afbreuk wordt gedaan van het statuut dat het beroep net minder aantrekkelijk wordt. Ze geven dan ook aan dat er syndicale acties komen om de stem van het onderwijspersoneel te laten horen. Ik kan me wel grotendeels vinden in het standpunt van het COC. Als je kijkt naar de samenstelling van d...

Ongeveer een jaar geleden heb ik de schrijfster Lucinda Riley leren kennen, of toch een werk van haar. Ik was op zoek naar een boek dat enerzijds een detectivemysterie bevatte en dat plaats had gevonden op een school. Waarom dat nu net, vraag je jezelf misschien af. Wel, dat is best oppervlakkig: naast lezen, kijk ik ook erg graag naar detectiveverhalen, en ik had ontdekt dat een 'oude' serie die ik vroeger graag keek, zoals the Mentalist, op mijn streamingplatform stond. Daarnaast had ik voor het eerst in jaren het gevoel bij de school waar ik stond: hier wil ik altijd blijven. Een leuk verhaal op een plek waar ik me vertrouwd voel, dat was een beetje de redenering. Al heb ik liefst natuurlijk geen moord op school. Zo kwam ik uit bij 'De geheimen van de kostschool', waar ik erg van heb genoten. Na enkele alleenstaande boeken van haar te lezen, waagde ik me begin dit schooljaar aan de ondertussen erg bekende reeks 'De Zeven Zussen'. Het eerste boek beviel me...

In begin november van het jaar 2022 gingen mijn leerlingen van het eerste jaar naar een theatervoorstelling in schouwburg Rex. Ik wilde hen graag vergezellen, maar omdat de voorstelling kon uitlopen, zou ik mogelijk een deel van het laatste lesuur missen en dit was een klas uit het tweede jaar. Dit was echt wel balen, want ik kan wel genieten van een mooi stukje theater. Helaas zijn er weinig mensen binnen mijn sociale kringen die mijn mening hierin delen. Dit schooljaar viel mijn rooster op dat moment een stuk beter, al gaf ik tijdens deze uren geen les. Ik zou echter ook geen les missen, dus mijn aanbod om mijn klas te begeleiden, werd positief onthaald! Vol enthousiasme vertrok ik dan ook met mijn klas naar deze, zoals ik vernam in de 'wandelgangen'(leraarskamer),toch wel controversiële voorstelling. Als ik het woord 'boef' hoor, denk ik onmiddellijk aan de Nederlandstalige rapper met negatieve reputatie, die toch een grote aanhang wist te vinden onder jongeren...

Het dorp van de zwaluwen is een recent werk van niemand minder dan de bekende jeugdschrijver Marc de Bel. Dit boek was vorig schooljaar de runner-up van de leesjury, al vertelde mijn collega Ilse me dat ze eigenlijk vond dat dit boek had moeten winnen. Ze had het me ten zeerste aangeraden, dus ik bood het een kans te geven. 1944: een jaar dat iedereen herkent als een periode van de Tweede Wereldoorlog. Zij met enige kennis van geschiedenis weten dat in dit jaar de bevrijding is ingezet, met als belangrijkste kantelpunt de landing in Normandië. Wat we echter niet helemaal weten, is hoe de lokale Duitsers in Frankrijk reageerden op deze inval, en wat de invloed was op de kleinere gemeentes in Frankrijk. Hoe het er aan toe ging in grotere steden, en dan vooral in Parijs, weten we al wat beter, maar wat met de kleine dorpjes waar zo goed als iedereen elkaar kent? Oradour-sur-Glane, een mooi, welhaast idyllisch dorpje in Frankrijk, dat tot 1944 amper getroffen was door de oorlog. W...