Storm

Ongeveer een jaar geleden heb ik de schrijfster Lucinda Riley leren kennen, of toch een werk van haar. Ik was op zoek naar een boek dat enerzijds een detectivemysterie bevatte en dat plaats had gevonden op een school. Waarom dat nu net, vraag je jezelf misschien af. Wel, dat is best oppervlakkig: naast lezen, kijk ik ook erg graag naar detectiveverhalen, en ik had ontdekt dat een 'oude' serie die ik vroeger graag keek, zoals the Mentalist, op mijn streamingplatform stond. Daarnaast had ik voor het eerst in jaren het gevoel bij de school waar ik stond: hier wil ik altijd blijven. Een leuk verhaal op een plek waar ik me vertrouwd voel, dat was een beetje de redenering. Al heb ik liefst natuurlijk geen moord op school.

Zo kwam ik uit bij 'De geheimen van de kostschool', waar ik erg van heb genoten. Na enkele alleenstaande boeken van haar te lezen, waagde ik me begin dit schooljaar aan de ondertussen erg bekende reeks 'De Zeven Zussen'. Het eerste boek beviel me enorm, en ik kocht dan ook meteen het tweede: Storm.

Het verhaal gaat eigenlijk over zes zussen die allemaal geadopteerd zijn op erg jonge leeftijd door Pa Salt, een welstaand man waarvan niemand echt weet wat hij doet, enkel dat hij om zijn dochters geeft en hen stimuleert om zoveel mogelijk zelf te doen en te beleven. Ze moeten hun talenten ontwikkelen, gebruiken en er levenslessen uit leren. Het eerste boek begint met zijn dood. De zussen verzamelen en krijgen allemaal een hint over hun werkelijke afkomst. Elk boek gaat over een zus die op zoek gaat naar haar afkomst. De helft van het boek speelt zich dan ook af in het verleden, waarbij het verhaal van hun voorouders wordt verteld.

Ik heb veel langer gedaan over Storm dan over elk ander boek van Lucinda Riley, en wel om de volgende reden:
Na enkele alleenstaande boeken te lezen en het eerste boek van De Zeven Zussen, begon ik een sterk patroon te zien, een verhaal dat steeds terugkwam. Dat vond ik jammer en ontmoedigde me sterk om verder te lezen. Ik begrijp dat je als commercieel schrijver natuurlijk je lezers tegemoet wil komen en mogelijks zijn er heel wat lezers die dit leuk vinden. Ik hoor helaas niet bij deze groep.

Toch bleef ik hopen dat het anders was, dus las ik, aarzelend en met veel tussenpauzes, verder. En ik kan met plezier zeggen dat mijn verwachting allesbehalve is uitgekomen!
Het verhaal neemt een heel andere wending en brengt al snel onverwachte tragedie, waardoor ik het boek om een heel andere reden plots niet wilde verderlezen. Gelukkig won mijn nieuwsgierigheid het van mijn medeleven voor het hoofdpersonage en zette ik verder. Het resultaat is een waterval van emoties: ontdekking, verrassing, liefde, succes, verraad, tragedie, herstel, maar wel onduidelijkheid. En dat is slechts één van de verhalen in dit boek, want het stopt hier niet. De conclusie is niet die van een sprookje, noch die van thriller, maar ze is wel prachtig.

Het boek voelde soms als een lijdensweg, maar eentje die je wil blijven afleggen. Ik heb er van afgezien, en van genoten. Het bracht ook thema's aan bod zoals onnodig overlijden en een echt rouwproces. Dat is niet simpel als lezer, maar wel nodig. Gezien mijn eigen eigen ervaring met rouw, verwijs ik graag terug naar de eerste zin van deze alinea: exact hoe het voelt. Je moet erdoor, het kan niet anders. En nadien moet je verder, want het leven stopt niet en er is nog zoveel geluk te vinden, als je dat maar wil zien en wil zoeken.

Hoewel dit het tweede boek is, heb je het eerste boek niet per se nodig om hieraan te beginnen (al raad ik het wel aan). Een aanrader voor iedereen vanaf vijftien jaar!