Razend - Carry Slee

Sven is een jongen van vijftien jaar met twee grote dromen: regisseur worden en verkering hebben met zijn klasgenote, Roosmarijn. Met Roosmarijn heeft hij echter nog nooit echt gesproken en dit lijkt dan ook een hopeloze zaak te zijn, maar dan krijgt hij het ultieme idee: hij gaat een speelfilm opnemen met in de hoofdrol... Roosmarijn! Met wat hulp van zijn beste vriend Bart lijkt alles in kannen en kruiken... Maar helaas loopt niet alles van een leien dakje.

De school is voor Sven dan wel een veilige haven, maar zijn huis is dat allerminst. Zijn vader trekt zijn jongere broer Lennart voor en slaat Sven bij de minste ongehoorzaamheid. Zijn moeder verzorgt zijn wonden, maar grijpt niet in. Sven schaamt zich diep en wil niet dat iemand er ooit achter komt.

Roosmarijn voelt zich dan weer allesbehalve veilig op school: hun wiskundeleraar kan zijn handen niet thuishouden. Haar klasgenoten geloven haar echter niet: Bob is hun favoriete leerkracht en 'bedoelde het vast alleen maar aardig'.

Hoewel Sven en Roosmarijn eerst naar elkaar groeien, gaat het steeds meer mis: Lennart saboteert de band tussen Sven en Roosmarijn, Svens vader wordt steeds gewelddadiger waardoor Sven dit moeilijker kan verbergen en Bob neemt geen genoegen met een 'nee' van Roosmarijn.

Toen ik klaar was met het boek, had ik een dubbel gevoel: ik was tevreden met het verhaal, maar ik vond het jammer dat ik niet kon verder lezen. Dit had ik absoluut niet verwacht: het boek las werkelijk als een trein.

Op onze school hebben we een bibliotheek met allerlei jeugdboeken die ooit zijn behandeld door de leesjury. Ik koos voor dit boek om twee redenen: het sluit nauw aan bij mijn leefwereld (het leven op school) en omdat dit gaat over mishandeling van jongeren en hoe goed wij zijn in enerzijds het verbergen ervan en anderzijds het 'niet te willen zien'.

Ik heb zelf al op verschillende scholen gestaan met vele verschillende profielen van jongeren, en weet helaas uit eerste hand hoe goed en sterk ze zich kunnen houden voor de rest van de wereld, terwijl ze diep vanbinnen afzien en soms vrezen om naar huis te gaan. Een bepaald schooljaar, toen ik in Leuven werkte, nam een meisje me in vertrouwen: ze was meerdere malen aangerand door haar leraar van haar vorige school. Haar ouders geloofden haar niet en ze werd hier fysiek en mentaal voor gestraft. Ze was toen amper elf jaar, maar zag geen uitweg...
Het bieden van veiligheid op school is voor mij dan ook een absolute kerndoelstelling, en lezen hoe een collega-leerkracht dit niet enkel wegneemt, maar ervoor zorgt dat de leerling school associeert met onveiligheid, angst, gevaar, paniek... maakt mij elke keer weer 'razend'. De titel van het boek kon niet beter gekozen zijn.

Mijn verwachting bij dit boek was erg naïef: ik dacht dat ik gewoon een verhaaltje ging lezen en er weinig bij ging voelen of ervaren. Ik merkte echter dat ik veel herkende van mijn vroegere zelf: mijn manier van denken, van handelen van voelen... ze was niet zoveel anders op die leeftijd. Dat is iets waar we soms niet genoeg bij stilstaan in het omgaan met jongeren, denk ik.
Je 'weet' ergens wel dat ze anders denken en wat voor hen belangrijk is, maar hoe ze alles net verwerken, naar welke extremen ze ooit gaan... Dat zit soms wat ver weg, want we ervaren dit zelf niet meer zo sterk als toen.

Een persoonlijk pluspuntje voor het boek is dat het al wat ouder is, en een ietwat nostalgisch gevoel geeft als je, zoals ik, tiener was in de jaren 2000. Desondanks blijven dit erg actuele thema's die helaas niet zo snel zullen verdwijnen, en daarom denk ik dat dit boek nog altijd kan aanspreken.

Een echte aanrader voor jongeren, zeker als ze zelf worstelen met geheimen en soms gewoon niet meer weten wat ze moeten doen.