Werkweek van 38 uur en meer aandacht voor startende leraren: Commissie van Wijzen doet 70 voorstellen om onderwijs te hervormen.
Overal was het de voorbije week in het nieuws: de Commissie van Wijzen komt met de oplossing voor ons huidig onderwijsbeleid.
Alle 70 vallen ze niet te benoemen, maar enkele aanbevelingen die hier aan bod komen en al goed besproken zijn, zijn de volgende:
een werkweek van 38u
De opdracht van leerkrachten buiten hun lesuren wordt onvoldoende erkend. Er is veel meer dan enkel de lessen die ze geven. Dit gaat dan over lesvoorbereidingen, begeleiding van de leerlingen, verbeterwerk, professionalisering, administratieve taken, schoolgebonden taken... Enerzijds met de bedoeling om terug meer respect te krijgen van de maatschappij want 'leerkrachten werken toch zo weinig' en anderzijds om meer ruimte te geven om te professionaliseren.
aandacht voor startende leraren
Startende leerkrachten worden vaak aangenomen om 'brandjes te blussen': klassen te nemen die niemand anders wil nemen, een paar weken een vervanging te komen doen en dan weer volledig te worden losgelaten... Ze worden voor de leeuwen gegooid en krijgen weinig kans om te groeien in de job.
De oplossing: een inductiejaar. Ze worden een heel jaar aangenomen op een school en volgen een leer-werktraject om competenties op de werkvloer te verwerven. Dit geeft enige werkzekerheid en er is meer ruimte voor begeleiding, wat ook mensen kan aanmoedigen om aan de opleiding te starten.
Extra vervoeding voor leraren die werken op scholen met grote uitdagingen
Er zijn scholen waar het lerarentekort zodanig schrijnend is dat men examens van vakken moet afschaffen omdat men hiervoor geen leerkracht vond. Dit zijn vaker scholen met grote uitdagingen, zoals een grote populatie van kansarme leerlingen. In Nederland wordt dit al gedaan, en kan leerkrachten stimuleren om net ook voor deze klassen te gaan staan.
De commissie geeft aan dat dit een langetermijnsplan is en dat alle punten samen moeten worden geïmplementeerd. Het is niet de bedoeling er een paar uit te vissen en die te gebruiken. Ben Weyts geeft dan wel weer aan dat een aantal zaken onmiddellijk kunnen worden toegepast. Zo wil hij het directietekort oplossen door ook mensen aan te nemen zonder lerarenopleiding.
Dat is volgens hem immers niet nodig als ze voor de klas staan.
Ik had eerlijk gezegd een dubbele verwachting toen ik dit artikel voor de eerste keer las. Enerzijds hoopte ik natuurlijk dat er heel wat problemen werden aangehaald die ik herken, met daarbij een geformuleerde oplossing. Anderzijds keek ik met argusogen, want ik dacht: "dit zal wel weer niks worden, die mannen daarboven in hun ivoren toren hebben meestal toch geen idee over wat het nu echt gaat."
Welke verwachting nu is ingelost? Eerlijk gezegd: allebei. Toen ik het de eerste keer las, voelde het beter aan dan wanneer ik er even over nadacht en een tweede keer las. Het klinkt allemaal logisch en mooi, maar daar ligt volgens mij nu net het probleem: dit is wel erg idyllisch. Ik kan me weinig weken bedenken waarbij ik maar 38u heb gewerkt. Misschien is dat zo als ik nog 5 of 10 jaar in het onderwijs sta, maar momenteel voelt dat onmogelijk. Het idee dat mijn job moet worden gereduceerd tot maar die 38u, lijkt me onmogelijk. Ik kan inkomen dat dit perceptiegewijs een impact kan hebben, maar ik denk eerder een negatieve: plots werken wij evenveel als iedereen, maar hebben wij gewoon zoveel meer vakantiedagen. Terwijl als je dit ander werk niet concreet invult in 'uren', weten veel mensen die er ook maar kort bij stilstaan echt wel hoeveel uren wij buiten die 20/21/22 nog presteren.
Het inductiejaar is iets wat me veel meer aanspreekt, en inderdaad een goede start is om beginnende leerkrachten op te vangen en de nodige ervaring te laten opbouwen. Hier kan ik mij wel achter scharen, al hoop ik dat er ook concrete oplossingen zijn voor na dat jaar, want... wat dan? Dan heb je inderdaad wat ervaring opgebouwd, maar je kan weer uurtjes 'beginnen sprokkelen', iets wat ik zelf al genoeg heb moeten doen. Zelfs in tijden zoals deze met grote lerarentekorten, was het voor mij toch ook in volle spanning afwachten tot eind augustus om te horen of ik ergens kon werken, en welke vakken ik mocht geven. Maar het is een begin.
De extra vergoeding voor scholen met grote uitdagingen' kan een oplossing bieden, maar ik voel toch dat er heel wat haken en ogen aan zitten. Wat zijn de exacte criteria hiervoor? Hoe voelt een school zich (zowel personeel als leerlingen) als ze de stempel krijgen van 'een grote uitdaging te zijn?' Gaan de leraren die hierop afkomen, zich volop inzetten voor de job of doen ze het minimale voor die extra verloning? Dan hebben ze wel iemand voor de klas, maar is dit iemand die even gedreven is? Ik stel er me toch heel wat vragen bij.
Tot slot kan ik me absoluut niet vinden in Ben Weyts zijn snelle implementatie van directie aan te nemen die geen lerarendiploma hebben én dit niet moeten halen. Een directielid is niet hetzelfde als een bedrijfsleider, en ze moeten regelmatig in gesprek gaan met personeel, leerlingen en ouders. Pedagogische bekwaamheid en het inlevingsvermogen in de klassituatie is daarbij toch wel essentieel. Ik heb al verschillende directies gehad, en de eerste voldeed best goed aan de beschrijving van een bedrijfsleider die ver weg stond van personeel en leerlingen: dat kan ik je ten zeerste afraden.
Als je nog weinig hebt meegekregen over de Commissie der Wijzen en hun voorstellen, is dit artikel een goede start.
een werkweek van 38u
De opdracht van leerkrachten buiten hun lesuren wordt onvoldoende erkend. Er is veel meer dan enkel de lessen die ze geven. Dit gaat dan over lesvoorbereidingen, begeleiding van de leerlingen, verbeterwerk, professionalisering, administratieve taken, schoolgebonden taken... Enerzijds met de bedoeling om terug meer respect te krijgen van de maatschappij want 'leerkrachten werken toch zo weinig' en anderzijds om meer ruimte te geven om te professionaliseren.
aandacht voor startende leraren
Startende leerkrachten worden vaak aangenomen om 'brandjes te blussen': klassen te nemen die niemand anders wil nemen, een paar weken een vervanging te komen doen en dan weer volledig te worden losgelaten... Ze worden voor de leeuwen gegooid en krijgen weinig kans om te groeien in de job.
De oplossing: een inductiejaar. Ze worden een heel jaar aangenomen op een school en volgen een leer-werktraject om competenties op de werkvloer te verwerven. Dit geeft enige werkzekerheid en er is meer ruimte voor begeleiding, wat ook mensen kan aanmoedigen om aan de opleiding te starten.
Extra vervoeding voor leraren die werken op scholen met grote uitdagingen
Er zijn scholen waar het lerarentekort zodanig schrijnend is dat men examens van vakken moet afschaffen omdat men hiervoor geen leerkracht vond. Dit zijn vaker scholen met grote uitdagingen, zoals een grote populatie van kansarme leerlingen. In Nederland wordt dit al gedaan, en kan leerkrachten stimuleren om net ook voor deze klassen te gaan staan.
De commissie geeft aan dat dit een langetermijnsplan is en dat alle punten samen moeten worden geïmplementeerd. Het is niet de bedoeling er een paar uit te vissen en die te gebruiken. Ben Weyts geeft dan wel weer aan dat een aantal zaken onmiddellijk kunnen worden toegepast. Zo wil hij het directietekort oplossen door ook mensen aan te nemen zonder lerarenopleiding.
Dat is volgens hem immers niet nodig als ze voor de klas staan.
Ik had eerlijk gezegd een dubbele verwachting toen ik dit artikel voor de eerste keer las. Enerzijds hoopte ik natuurlijk dat er heel wat problemen werden aangehaald die ik herken, met daarbij een geformuleerde oplossing. Anderzijds keek ik met argusogen, want ik dacht: "dit zal wel weer niks worden, die mannen daarboven in hun ivoren toren hebben meestal toch geen idee over wat het nu echt gaat."
Welke verwachting nu is ingelost? Eerlijk gezegd: allebei. Toen ik het de eerste keer las, voelde het beter aan dan wanneer ik er even over nadacht en een tweede keer las. Het klinkt allemaal logisch en mooi, maar daar ligt volgens mij nu net het probleem: dit is wel erg idyllisch. Ik kan me weinig weken bedenken waarbij ik maar 38u heb gewerkt. Misschien is dat zo als ik nog 5 of 10 jaar in het onderwijs sta, maar momenteel voelt dat onmogelijk. Het idee dat mijn job moet worden gereduceerd tot maar die 38u, lijkt me onmogelijk. Ik kan inkomen dat dit perceptiegewijs een impact kan hebben, maar ik denk eerder een negatieve: plots werken wij evenveel als iedereen, maar hebben wij gewoon zoveel meer vakantiedagen. Terwijl als je dit ander werk niet concreet invult in 'uren', weten veel mensen die er ook maar kort bij stilstaan echt wel hoeveel uren wij buiten die 20/21/22 nog presteren.
Het inductiejaar is iets wat me veel meer aanspreekt, en inderdaad een goede start is om beginnende leerkrachten op te vangen en de nodige ervaring te laten opbouwen. Hier kan ik mij wel achter scharen, al hoop ik dat er ook concrete oplossingen zijn voor na dat jaar, want... wat dan? Dan heb je inderdaad wat ervaring opgebouwd, maar je kan weer uurtjes 'beginnen sprokkelen', iets wat ik zelf al genoeg heb moeten doen. Zelfs in tijden zoals deze met grote lerarentekorten, was het voor mij toch ook in volle spanning afwachten tot eind augustus om te horen of ik ergens kon werken, en welke vakken ik mocht geven. Maar het is een begin.
De extra vergoeding voor scholen met grote uitdagingen' kan een oplossing bieden, maar ik voel toch dat er heel wat haken en ogen aan zitten. Wat zijn de exacte criteria hiervoor? Hoe voelt een school zich (zowel personeel als leerlingen) als ze de stempel krijgen van 'een grote uitdaging te zijn?' Gaan de leraren die hierop afkomen, zich volop inzetten voor de job of doen ze het minimale voor die extra verloning? Dan hebben ze wel iemand voor de klas, maar is dit iemand die even gedreven is? Ik stel er me toch heel wat vragen bij.
Tot slot kan ik me absoluut niet vinden in Ben Weyts zijn snelle implementatie van directie aan te nemen die geen lerarendiploma hebben én dit niet moeten halen. Een directielid is niet hetzelfde als een bedrijfsleider, en ze moeten regelmatig in gesprek gaan met personeel, leerlingen en ouders. Pedagogische bekwaamheid en het inlevingsvermogen in de klassituatie is daarbij toch wel essentieel. Ik heb al verschillende directies gehad, en de eerste voldeed best goed aan de beschrijving van een bedrijfsleider die ver weg stond van personeel en leerlingen: dat kan ik je ten zeerste afraden.
Als je nog weinig hebt meegekregen over de Commissie der Wijzen en hun voorstellen, is dit artikel een goede start.
Reacties
Een reactie posten