Beste dokter, help ons echt verder, vertel ook iets over gebarentaal.
Gebarentaal is iets dat we vaak al dan niet bewust gebruiken in onze dagelijkse communicatie, de ene persoon al meer dan de andere.
Natuurlijk is dit meestal eerder ter ondersteuning van onze mondelinge taal dan wel als taal op zichzelf.
Het artikel gaat over baby's die doof geboren worden. Wanneer dit wordt vastgesteld, moet het gehoor 'hersteld' worden met een cochleair implantaat, verder 'CI' genoemd in het artikel. Dit alles met het oog op mondelinge taalverwerving. De schrijver is hier erg kritisch op, want gebarentaal komt bij deze diagnose niet aan bod. Artsen zouden dit mijden, omdat men gelooft dat dit mondelinge taalverwerving zou verhinderen.
Deze kinderen worden op jonge leeftijd geopereerd en ze moeten het uitwendige deel van de CI op hun hoofd houden, wat niet evident is. In die periode van weken heeft het kind geen enkele toegang tot taal: hij of zij krijgt geen enkele prikkel binnen. Ook de communicatie nadien met een CI wordt niet gezien als volledig evenwaardig als niet-dove kinderen. Hierdoor wordt het kind vaak geïsoleerd, want het kan niet altijd deelnemen aan de communicatie. Dit heeft ook een significante impact op de structuur van het brein, die de eerste vijf jaar heel veel aan taalverwerving doen. Gebeurt dit niet of te weinig, sterven er veel grijze hersencellen af. Dit kan zich uiten in leerstoornissen, cognitieve achterstand, mentale problemen...
De schrijver haalt hier aan dat gebarentaal wel degelijk een antwoord kan bieden voor deze problemen: het biedt communicatie, taal en verbinding. De taalontwikkeling gaat verder en het kind maakt een gezonde ontwikkeling door. Voor ouders die dit zelf niet kunnen, hebben ze in Zweden al een oplossing: extra betaald ouderschapsverlof om gebarentaal te leren. Als we dit voorbeeld doortrekken en artsen zover krijgen om dit aan te moedigen bij ouders (in combinatie met een CI), kunnen we vele kinderen alle kansen bieden, die ze nu vaak verliezen.
Mijn verwachting bij dit artikel was nogal veelzijdig: ik heb vroeger een serie gezien over een gezin dat zich plots moet aanpassen aan een dove dochter die ze nooit hebben gekend, hoe de dovenmaatschappij onderling is en met welke problemen ze geconfronteerd worden. En natuurlijk hun taal! Mede vanuit deze opgedane voorkennis, was ik wel benieuwd naar de meerwaarde van gebarentaal. Daarnaast merk ik dat ik het laatste jaar veel gebarentaal heb gebruikt en waargenomen bij mijn petekindje (anderhalf jaar oud), wat ik wel inventief vond! Een kind is immers veel slimmer dan wij beseffen, maar ze kunnen zich niet altijd uitdrukken in taal, of toch niet in gesproken taal, in gebarentaal gebeurt dit wel degelijk. Tot slot dacht ik dat het eventueel ging over onze lichaamstaal, mits lichaamstaal toch een groot deel uitmaakt van onze communicatie.
Mijn verwachting sluit dan misschien nog het meeste aan bij de serie die ik jaren terug heb gezien. Ook hier krijgen jongeren plots het aanbod van een CI, waar heel wat debat over is. Ze hebben hier hun eigen dovengemeenschap, en een CI zorgt feitelijk voor dat terug horen en dus niet meer bij deze groep horen. Sommigen kozen er dan ook bewust voor om dit niet te doen, wat mij als horende initieel verbaasde, maar natuurlijk is het erg moeilijk inleven. Anderzijds: te horen krijgen dat je plots niet meer bij een groep kan/mag horen waar je al lang bij zit, is iets wat we ons dan weer makkelijker kunnen inleven, en dat lijkt me niet gemakkelijk.
Hier gaat het natuurlijk wel over erg jonge kinderen, die hier natuurlijk geen keuze in hebben. En ik denk ook wel dat gebarentaal echt een meerwaarde kan zijn voor de taalontwikkeling en dat we er eigenlijk ook meer op mogen inzetten. Dit vergt natuurlijk enige opoffering van de ouders, maar waarom zou je dat niet doen voor je kind, als je die alle kansen wil geven? Ze zijn immers ook volwaardige leden van de samenleving. Iets wat onze regering (tot mijn verbazing) wel doorheeft: bij belangrijke aankondigingen (neem nu de Covidperiode) waar de premier het woord nam, was er soms onvoldoende tijd voor ondertiteling. Wat deed men toen? Men liet op een deel van het scherm een gebarentolk zien die de boodschap in gebarentaal overbracht. Dit lijkt misschien evident, maar zo vaak zie (of zag) je dit niet op tv. Op dat vlak denk ik wel dat we al wat stappen hebben gemaakt. Nu nog verlof voor ouders die deze taal willen aanleren voor hun kinderen.
Als je enige interesse hebt in doofheid of taalontwikkeling op erg jonge leeftijd, raad ik zeker aan om dit artikel eens te lezen.
Het artikel gaat over baby's die doof geboren worden. Wanneer dit wordt vastgesteld, moet het gehoor 'hersteld' worden met een cochleair implantaat, verder 'CI' genoemd in het artikel. Dit alles met het oog op mondelinge taalverwerving. De schrijver is hier erg kritisch op, want gebarentaal komt bij deze diagnose niet aan bod. Artsen zouden dit mijden, omdat men gelooft dat dit mondelinge taalverwerving zou verhinderen.
Deze kinderen worden op jonge leeftijd geopereerd en ze moeten het uitwendige deel van de CI op hun hoofd houden, wat niet evident is. In die periode van weken heeft het kind geen enkele toegang tot taal: hij of zij krijgt geen enkele prikkel binnen. Ook de communicatie nadien met een CI wordt niet gezien als volledig evenwaardig als niet-dove kinderen. Hierdoor wordt het kind vaak geïsoleerd, want het kan niet altijd deelnemen aan de communicatie. Dit heeft ook een significante impact op de structuur van het brein, die de eerste vijf jaar heel veel aan taalverwerving doen. Gebeurt dit niet of te weinig, sterven er veel grijze hersencellen af. Dit kan zich uiten in leerstoornissen, cognitieve achterstand, mentale problemen...
De schrijver haalt hier aan dat gebarentaal wel degelijk een antwoord kan bieden voor deze problemen: het biedt communicatie, taal en verbinding. De taalontwikkeling gaat verder en het kind maakt een gezonde ontwikkeling door. Voor ouders die dit zelf niet kunnen, hebben ze in Zweden al een oplossing: extra betaald ouderschapsverlof om gebarentaal te leren. Als we dit voorbeeld doortrekken en artsen zover krijgen om dit aan te moedigen bij ouders (in combinatie met een CI), kunnen we vele kinderen alle kansen bieden, die ze nu vaak verliezen.
Mijn verwachting bij dit artikel was nogal veelzijdig: ik heb vroeger een serie gezien over een gezin dat zich plots moet aanpassen aan een dove dochter die ze nooit hebben gekend, hoe de dovenmaatschappij onderling is en met welke problemen ze geconfronteerd worden. En natuurlijk hun taal! Mede vanuit deze opgedane voorkennis, was ik wel benieuwd naar de meerwaarde van gebarentaal. Daarnaast merk ik dat ik het laatste jaar veel gebarentaal heb gebruikt en waargenomen bij mijn petekindje (anderhalf jaar oud), wat ik wel inventief vond! Een kind is immers veel slimmer dan wij beseffen, maar ze kunnen zich niet altijd uitdrukken in taal, of toch niet in gesproken taal, in gebarentaal gebeurt dit wel degelijk. Tot slot dacht ik dat het eventueel ging over onze lichaamstaal, mits lichaamstaal toch een groot deel uitmaakt van onze communicatie.
Mijn verwachting sluit dan misschien nog het meeste aan bij de serie die ik jaren terug heb gezien. Ook hier krijgen jongeren plots het aanbod van een CI, waar heel wat debat over is. Ze hebben hier hun eigen dovengemeenschap, en een CI zorgt feitelijk voor dat terug horen en dus niet meer bij deze groep horen. Sommigen kozen er dan ook bewust voor om dit niet te doen, wat mij als horende initieel verbaasde, maar natuurlijk is het erg moeilijk inleven. Anderzijds: te horen krijgen dat je plots niet meer bij een groep kan/mag horen waar je al lang bij zit, is iets wat we ons dan weer makkelijker kunnen inleven, en dat lijkt me niet gemakkelijk.
Hier gaat het natuurlijk wel over erg jonge kinderen, die hier natuurlijk geen keuze in hebben. En ik denk ook wel dat gebarentaal echt een meerwaarde kan zijn voor de taalontwikkeling en dat we er eigenlijk ook meer op mogen inzetten. Dit vergt natuurlijk enige opoffering van de ouders, maar waarom zou je dat niet doen voor je kind, als je die alle kansen wil geven? Ze zijn immers ook volwaardige leden van de samenleving. Iets wat onze regering (tot mijn verbazing) wel doorheeft: bij belangrijke aankondigingen (neem nu de Covidperiode) waar de premier het woord nam, was er soms onvoldoende tijd voor ondertiteling. Wat deed men toen? Men liet op een deel van het scherm een gebarentolk zien die de boodschap in gebarentaal overbracht. Dit lijkt misschien evident, maar zo vaak zie (of zag) je dit niet op tv. Op dat vlak denk ik wel dat we al wat stappen hebben gemaakt. Nu nog verlof voor ouders die deze taal willen aanleren voor hun kinderen.
Als je enige interesse hebt in doofheid of taalontwikkeling op erg jonge leeftijd, raad ik zeker aan om dit artikel eens te lezen.
Reacties
Een reactie posten