Roels culturele queeste

Reactie blog Sarah: Reacties blog Cindy:

Tintel Toneel, onder leiding van Ortwyn Arts, brengt een verfrissende en kritische interpretatie van de Griekse komedie ‘Lysistrata, een tijdloos toneelstuk van Aristophanes, geschreven in 411 v.Chr.. Het gaat over vrouwen die het beu zijn dat mannen altijd maar oorlog voeren en het heft in eigen handen nemen. Maar het gaat net zo goed over de complexiteit van empathie. Een niet nader bekend land, ergens in de voorbije 150 jaar. De mannen strijden in de oorlog tegen alle andere landen. Lysistrata wacht ongeduldig op haar vriendinnen. Wanneer haar beste vriendin aankomt, klaagt ze over de oorlog. Het begint bij de verwaarlozing van henzelf en het gezin, maar het gaat verder: de vrouwen hebben niks te zeggen en moeten luisteren. De oorlog brengt alleen maar miserie, wat in een paar pakkende beelden uit de recente jaren wordt voorgesteld. Met deze kernharde waarheid opent Lysitrata, een stuk over doorzettingsvermogen, vindingrijkheid, de moeizaamheid van communicatie en bovenal:...

Statbel, het Belgische statistiekbureau, komt met duidelijke cijfers: Bijna 60 procent van de vrouwen (25-34j) heeft een diploma hoger onderwijs. Bij mannelijke leeftijdsgenoten is dit slechts 40 procent. Een kloof tussen mannen en vrouwen dit al groeit sinds het jaar 2000. Ergens ironisch, mits dit lang geleden vooral een mannenwereldje was. Al moet je zoiets natuurlijk plaatsen in de tijdsgeest van toen. Deze resultaten zijn niet onlogisch, mits we in het secundair onderwijs al veel langer hetzelfde zien: meisjes presteren gemiddeld beter dan jongens. Waar ligt dit nu aan? Sociologe Mieke Van Houtte (Ugent) linkt dit vooral aan de 'jongenscultuur' op school. Hoewel jongens wel willen presteren en competitief zijn, is studeren nu eenmaal 'niet cool' en het past niet bij de 'mannelijke identiteit'. Het imago is belangrijk, populair zijn komt op de eerste plaats. Ik denk daarbij meteen aan de Amerikaanse serie- en filmcultuur waar de populaire jongens altijd...

Al van mijn geboorte woon ik in het mooie Noord-Limburg. In tegenstelling tot wat men vaak denkt, spreekt men hier allesbehalve traag (dat is Zuid-Limburg). Ik heb mezelf altijd meer gezien als een 'kempenaar' dan een Limburger, al zijn Noord-Limburgers natuurlijk ook kempenaars. Iets wat echter niet zo bekend is in de Kempen, maar wel in Noord-Limburg, zijn 'de teuten'. Schijnbaar erg bekend in onze eigen regio, maar ik wist er weinig van. Zo sprak ik laatst met een vriend over de 'teutentocht', een fietsbelevingsroute die jaarlijks plaatsvond. We hebben hier fijne herinneringen aan: rondfietsen met de vriendengroep en om de x-aantal kilometer even stoppen en een terrasje doen bij een van de horeca-stopplaatsen. Vaak met nog extra entertainment en leuke eetgelegenheden. Sinds kort is deze helaas afgelast omdat er nog te weinig horecapartners zijn die dit mee willen ondersteunen. Een groot verlies! Vervolgens vroeg ik aan die vriend wat nu eigenlijk die '...

Groepswerk in de klas: we kennen het allemaal. Iedereen die naar school is gegaan, heeft wel eens deelgenomen aan een groepswerk. Misschien heb je er positieve en mooie herinneringen aan, of misschien heb je er een afkeer van gekregen. Op een paar uitzonderingen na, zag ik er zelf meestal het heil niet van in. Vaak had ik het gevoel dat ik het gewoon beter alleen had gedaan. Ik merk ook in mijn eigen klaspraktijk dat ik groepswerk eigenlijk mijd waar ik kan. Dat is niet enkel vanwege mijn eigen herinneringen, maar ook vanwege eerder matige ervaringen in mijn klasjes. Wat als nu blijkt dat die matige ervaringen ook deels komen omdat ik er al met weinig vertrouwen aan begon? Dat zou zo maar eens kunnen! Ik weet dat mijn gevoel zelden te vertrouwen is, maar het is niet altijd makkelijk om dit zomaar te veranderen. Dit is een van de redenen waarom ik voor dit artikel koos: ik wil oprecht veranderen en geloven dat het goed kan werken in de klas. Gino Bombeke is de schrijver va...

Felicia, een meisje van 12 jaar en drie weken, stuurde haar ouders een e-mail dat ze vanaf nu 'Fitz' heet. Zij en Bente, haar zusje van 9, kregen net te horen dat hun ouders gaan scheiden. "Op elkaar uitgekeken", is de reden die ze hen vertellen. Fitz heeft echter een gesprek tussen haar ouders afgeluisterd en ze kent de ware reden. Ze is kwaad op haar mama en zou het liefst van een brug springen. Tijdens een eerste dag bij papa gaat het mis: Bente raakt gewond en ze moeten halsoverkop naar het ziekenhuis. Om haar moeder te ontwijken, dwaalt ze door het ziekenhuis. Hier leert ze verschillende mensen kennen zoals Primula, een meisje van 10 dat graag advies wil, en Adam, een mysterieuze jongen van 15, waarvan het niet meteen duidelijk is wat hij toch in het ziekenhuis doet, ook al kent iedereen hem precies. Samen verzinnen ze romantische plannen voor dokters en verpleegsters, nemen ze een loopje met de regels en raken ze wel erg op elkaar gesteld. En dat allema...

De titel van dit artikel speekt boekdelen: startende leerkrachten hebben het niet gemakkelijk! Als we kijken naar de vacatures van de VDAB, zien we dat er duizenden leerkrachtenjobs openstaan. Toch is dit erg misleidend. Veel van deze jobs zijn immers: - vervangingen (dus geen jaaropdrachten) - meestal van korte duur (bv. enkele weken) - niet de meest evidente combinaties (bv. L.O. en Frans) Beginnende leerkrachten beginnen vaak met volle moed aan hun vervangopdracht om dan in de schoolvakantie te horen dat de collega die ze vervangen, terug komt. Gevolg: ze hebben geen job meer, en op de koop toe krijgen ze die schoolvakantie niet betaald, tenzij ze de maandag nadien kunnen beginnen op een andere school. Financieel is het voor leerkrachten die uitvallen, niet interessant om dit al tijdens de schoolvakantie te doen, dus gebeurt dit pas maandag. Ik kan het aantal keren dat ik op dinsdag ben gestart na een schoolvakantie, jammer genoeg al niet meer op één hand tellen... Daarna...