Gips (WES 3)

Felicia, een meisje van 12 jaar en drie weken, stuurde haar ouders een e-mail dat ze vanaf nu 'Fitz' heet.
Zij en Bente, haar zusje van 9, kregen net te horen dat hun ouders gaan scheiden. "Op elkaar uitgekeken", is de reden die ze hen vertellen. Fitz heeft echter een gesprek tussen haar ouders afgeluisterd en ze kent de ware reden. Ze is kwaad op haar mama en zou het liefst van een brug springen. Tijdens een eerste dag bij papa gaat het mis: Bente raakt gewond en ze moeten halsoverkop naar het ziekenhuis.

Om haar moeder te ontwijken, dwaalt ze door het ziekenhuis. Hier leert ze verschillende mensen kennen zoals Primula, een meisje van 10 dat graag advies wil, en Adam, een mysterieuze jongen van 15, waarvan het niet meteen duidelijk is wat hij toch in het ziekenhuis doet, ook al kent iedereen hem precies. Samen verzinnen ze romantische plannen voor dokters en verpleegsters, nemen ze een loopje met de regels en raken ze wel erg op elkaar gesteld.
En dat allemaal op één lange dag...

Het boek 'Gips' is een toevallige keuze: we (de vakgroep Nederlands 1ste jaar) hebben in functie van een auteurslezing van Anna Woltz een twintigtal pagina's voorgelezen aan onze klassen.
Nadien heb ik de leerlingen de keuze gegeven uit een aantal boeken om uit voor te lezen, waaronder dit boek. De leerlingen waren jammer genoeg niet echt geboeid door het verhaal (ondanks mijn pogingen tot creatief voorlezen).
Zelf was ik toch benieuwd, en ik heb geen spijt van mijn beslissing!

Zoals je uit mijn beschrijving kan afleiden, speelt het verhaal zich af in één dag. Er zijn dus geen tijdsprongen, waardoor je het verhaal, door de ogen van Fitz, heel intensief meemaakt. Ik wilde dan ook steeds maar verder lezen! Het doet me in zekere zin erg denken aan de boeken van Dan Brown, die me zeker kunnen bekoren. Echter zijn de verhalen van Dan Brown thrillers, terwijl Gips 'slechts' gaat over de leefwereld van een doodgewoon, twaalfjarig meisje.
Het feit dat de schrijfster er dan in slaagt om je als lezer mee te sleuren in dit verhaal, vind ik bewonderenswaardig.

Het verhaal is heel alledaags, heel herkenbaar, en toch word je als lezer regelmatig verrast. Een gezonde portie humor, emotie, avontuur en spanning. Hoe je, door dapper te zijn, veel kan bijleren en groeien in een korte tijd. Dat geldt overigens voor zowel kinderen als volwassenen. Anna Woltz houdt de lezer, jongere of volwassene, een spiegel voor: we oordelen snel, het gras is altijd groener. We kiezen vaak de makkelijkste optie, of toch de makkelijkste op korte termijn, en dat is jammer.

Ik vind het erg jammer dat mijn leerlingen niet voor dit boek gekozen hebben, al vind ik het misschien vooral jammer dat ik ze de keuze heb gegeven. Volgend schooljaar lees ik dit verhaal in haar geheel voor.